Eva op Reis: innerlijk conflict en 4 levenslessen

Onze geliefde Organisatieadviseur Eva Kamers vertrok twee maanden geleden met een enkeltje naar Australië, om haar langgekoesterde droom waar te maken. In haar blog Eva op Reis houdt ze ons op de hoogte van wat ze meemaakt én hoe ze dat persoonlijk ervaart.

“Joehoe, it´s me from down under!

Twee maanden geleden stapte ik in het vliegtuig naar de andere kant van de wereld. De vlucht verliep soepel, maar 22 uur stilzitten in een vliegtuig is voor mij en mijn rusteloosheid een grote uitdaging. Eenmaal aangekomen in Melbourne voelde het gek om hier echt te zijn. Ik heb hier jaren over gedroomd en nu voelde het alsof ik er ‘ineens’ was en de realiteit me inhaalde. 

De eerste weken vond ik ook echt best lastig. Mijn leven in Nederland was heel vol met werk, vrienden, familie, sporten, tennissen en ik zat nooit stil. Hier had ik dat ineens allemaal niet meer en voelde het alsof ik helemaal opnieuw moest beginnen. Ik werd teruggeworpen op mezelf zonder afleiding en dat vond ik confronterend. Ik voelde de noodzaak om mijn tijd goed te besteden, maar was tegelijkertijd niet vooruit te branden. Die worsteling frustreerde me enorm: waar komt dat innerlijke conflict vandaan? Ik besloot dat dit erbij hoort en heb me overgegeven aan het niksen. Het deed me ook realiseren dat mijn leven in Nederland zo gek nog niet was, waardoor ik mijn thuis veel meer ben gaan waarderen.

Maar voor niets gaat de zon op en ik moest mijn spaarrekening gaan aanvullen. Op zoek naar een baan in Melbourne. Ik zocht eerst een horecabaan, maar de concurrentie was moordend en ik heb amper ervaring, dus dat was moeilijker dan ik dacht. Vervolgens ontdekte ik dat ik wél geschoold werk in Australië mag doen (ik weet nog steeds niet waar dit misverstand is ontstaan), dus besloot ik te zoeken naar een interim HR-klus, maar ook dat bleek niet makkelijk. Tegelijkertijd had ik moeite om mijn draai te vinden in Melbourne, waardoor ik al snel weinig energie stak in mijn banenzoektocht. 

Ik ontmoette een heleboel leuke mensen en zij zaten allemaal een beetje in hetzelfde schuitje. In de ‘waar ben ik eigenlijk mee bezig en wat ga ik doen met mijn leven’-vibe. Die herkenning is enerzijds fijn, maar er ontstond ook een demotiverende sfeer, waarin we elkaar aanstaken in depri zijn. Dus besloot ik het over een andere boeg te gooien: ik moest Melbourne uit! Ik wist nog niet waar naartoe, maar ik wist in ieder geval dat ik het hier niet ging vinden.

Samen met een reisgenootje reisde ik van Melbourne naar Sydney met een campervan. Het waren maar 3 dagen, maar ik vond het fantastisch! Ik heb al een tijdje de droom om ooit een bus om te bouwen naar een camper en deze mini-roadtrip bevestigde dat verlangen enorm. Sydney vond ik een veel leukere stad; door het goede weer en de vele stranden kon ik wat meer genieten. Ondertussen was ik op zoek naar een HelpX verblijf: hierbij werk je een paar uurtjes per dag, in ruil voor accommodatie en eten. Ik wilde graag een plek vinden waar ik met paarden kon werken, omdat ik wilde proeven of dat naar meer zou smaken. And it did!

De afgelopen 2 weken verbleef ik bij een stel met 42 hectare aan regenwoud, waarop 8 vakantiehuisjes staan. Ik help ze met klussen en schilderen, en geniet in mijn vrije tijd van de prachtige omgeving. Daarnaast rijd ik 1 van hun paarden en help ze met allerlei paardenklusjes. De eerste keer dat ik op Cobber reed door de woeste weides voelde als een droom die uitkwam. Dit is écht McLeods Daughters en wat heb ik hier vaak over gefantaseerd als klein meisje. 

Ik voel me helemaal in mijn element in het country-leven, dus ik vroeg het stel waar ik verblijf of ze voor me rond wilden vragen of iemand een baan beschikbaar had en dat is gelukt. Volgende week ga ik aan het werk bij een professionele stal waar ze wedstrijdpaarden fokken en trainen voor endurance. Ik heb er giga veel zin in!

De afgelopen 8 weken waren uitdagend, bijzonder, frustrerend, leuk, moeilijk, mooi en een heleboel meer. Er gebeurt zoveel van binnen, maar dit zijn mijn mijn belangrijkste inzichten tot nu toe:

1. Gun jezelf tijd om te aarden. Ik wist dat ik tijd nodig had om te landen, maar toch vond ik het moeilijk dat ik me niet meteen happy voelde toen ik hier aankwam. Dit was toch mijn droom? Dus ik moet nu toch uit elkaar knallen van geluk? Maar zo werkt het niet. Je kunt je nooit écht voorbereiden op hoe iets gaat voelen of zijn, want je kunt nou eenmaal niet in de toekomst kijken en voelen hoe iets voelt zonder het ooit gedaan te hebben. Dus ik gun mezelf vanaf nu meer tijd om te aarden en te voelen hoe het voelt.

2. Neem andermans mening niet te serieus. Ik heb de afgelopen weken heel vaak ervaren dat iemand positief of negatief ergens over was en mijn ervaring compleet anders was. Hoe leuk een hostel was, hoe waardeloos het bed lag, hoe lekker dat ene restaurant was of hoe vervelend die buurman deed: steeds was ik het er niet mee eens. Ik vorm sowieso graag mijn eigen mening, maar neem vanaf nu die van anderen ook wat minder serieus.

3. Alleen zijn is soms best wel lekker. In het begin vond ik het moeilijk om alleen te zijn. Ik had zo’n behoefte aan mensen om me heen en het leek alsof het juist daarom niet lukte om met anderen te connecten. Na een ruime week begon het balletje te rollen en in no-time leerde ik het halve hostel kennen. Inmiddels reis ik al een aantal weken met hetzelfde reisgenootje en ohhhhhh wat verlang ik nu naar me-time! Voor alles is een tijd en een plaats, denk ik. De afgelopen weken hielpen de mensen om me heen me om, ondanks alle interne uitdagingen, ook te genieten en nu ben ik er klaar voor om mijn eigen pad te volgen en te voelen wat er dan allemaal tevoorschijn komt.

4. Uit je comfortzone gaan betekent niet dat je 360 graden hoeft te draaien. Ik vond het een leuke uitdaging voor mezelf om zonder plan hierheen te vliegen; laat de controle los en ga gewoon lekker in de flow. Ik heb inmiddels geleerd dat je die flow niet kunt forceren. Ik werd juist onrustig van het ‘geen plan’-plan. Er ontstond pas flow toen ik meer structuur in mijn dagen kreeg en een reden had om op te staan. Ik dacht dat ik pas uit mijn comfortzone zou zijn als ik het radicaal anders zou doen, maar ik heb geleerd dat dat niet hoeft. Naar de andere kant van de wereld vertrekken is al heel erg ver uit mijn comfortzone en het is prima om in die uitdaging ook een beetje veiligheid te creëren.

Wat ik nog meer wil leren: leven in het nu. Het klinkt zo simpel, maar ik vind het een grote uitdaging. Dus, ik probeer mezelf hier zo vaak mogelijk aan te herinneren en soms spreek ik gewoon hardop uit ‘Ik ben gewoon in fucking Australië!’ en dan voel ik het een beetje meer.

Mijn volgende update is hopelijk vanuit mijn nieuwe werkplek in Albury. Helaas een stuk meer richting het zuiden, dus ik moet een winterjas kopen, maar hopelijk is het het dubbel en dwars waard. Ik heb er enorm veel zin in!”